انتقال سیناپسی
بیشتر ارتباطات میان نورون‌ها در ساختارهایی تخصصی به نام سیناپس رخ می‌دهد. سیناپس محیطی است که دو نورون به اندازۀ کافی به یکدیگر نزدیک می‌شوند، به‌صورتی که می‌توانند سیگنال‌های شیمیایی را بین سلول‌ها منتقل کنند. درعمل، نورون‌ها به یکدیگر متصل نیستند و فضایی میکروسکوپی به نام شکاف سیناپسی آن‌ها را از یکدیگر جدا کرده است. نورونی که سیگنال در آن آغاز می‌شود نورون پیش‌سیناپسی و نورونی که سیگنال را دریافت می‌کند نورون پس‌سیناپسی نامیده می‌شود.
در نورون‌های پیش‌سیناپسی، مولکول‌هایی شیمیایی وجود دارد به نام انتقال‌دهنده‌های عصبی که در کیسه‌های کوچکی به نام وزیکول قرار دارند. هر وزیکول می‌تواند هزاران مولکول انتقال‌دهندۀ عصبی را شامل شود. نورون‌های پیش‌سیناپسی با یک پیام الکتریکی به نام پتانسیلِ عمل تحریک می‌شوند و این باعث می‌شود تا وزیکول‌ها باغشای پیش‌سیناپسی جوش بخورند و محتوای خود را در شکاف بین‌سیناپسی آزاد کنند. هنگامی که مواد شیمیایی در شکاف بین‌سیناپسی است، انتقال‌دهنده‌های عصبی با گیرنده‌ها در غشای پس‌سیناپسی ارتباط برقرار می‌کنند. آن‌ها به گیرنده‌ها متصل می‌شوند و درنتیجه، باعث تحریک سلول پس‌سیناپسی می‌شوند. این عمل ممکن است منجر به افزایش احتمال فعال‌شدن سلول‌های پس‌سیناپسی و ایجاد یک پتانسیل عمل شود.
سرانجام، مولکول‌های انتقال‌دهندۀ عصبی باید از شکاف بین‌سیناپسی پاک شوند. بعضی از آن‌ها، پس از پخش‌شدن، از شکاف دور می‌شوند و بعضی دیگر را انتقال‌دهنده‌های عصبی، طی جریانی به نام جذب مجدد، به درون نورون پیش‌سیناپسی بازمی‌گردانند که پس از بازگشت، می‌توانند بازیافت و دوباره استفاده شوند.
در بعضی موارد، آنزیم‌هایی انتقال‌دهنده‌هایِ عصبیِ باقی‌مانده در شکاف سیناپسی را می‌شکنند؛ سپس این اجزا می‌توانند به نورون‌های پیش‌سیناپسی بازگردند تا انتقال‌دهنده‌های عصبی بیشتری بسازند.
موضوع این ویدیوی کوتاه انتقال سیناپسی است.
