پلاسمون‌ها به صورت نوسانات جمعی بارهای الکترون نسبت به هسته‌های خود (بار مثبت) تعریف می‌شوند. پلاسمون‌های سطحی آن پلاسمون‌هایی هستند که به سطح محصور شده‌اند و به شدت با پرتوهای نور فرود آمده به سطح فلز اندرکنش نشان می‌دهند. پديدۀ تشديد پلاسمون سطحي، برانگيختگي مٌد ارتعاش جمعي الكترون‌هاي آزاد فصل مشترك فلز و دي‌الكتريك با موج الکترومغناطیسی است. اين برانگيختگي ناشي از برهم‌كنش امواج الكترومغناطيس در ناحيهٔ مرئي با الكترون‌هاي آزاد فلزاتی مثل طلا و نقره است. امروزه كاربرد اين پديده در شناسايي و آشكارسازي مواد، گازهاي شيميايي و مولكول‌هاي بيولوژيکی موضوع مهم تحقيقات بين‌رشته‌اي علوم پایه، فنی مهندسی و علوم پزشکی است.

به صورت کلی دو نوع تشدید پلاسمون سطحی وجود دارد: رزونانس پلاسمون سطحی انتشاری (SPR) و تشدید پلاسمون سطحی موضعی (LSPR) . در روش SPR، امواج الکترومغناطیس محوشونده به وسیلهٔ سطح تماس فلز– دی‌الکتریک محاط می‌شود و در امتداد مرز فلز–دی‌الکتریک منتشر می‌شود، در حالی که در روش LSPR، امواج الکترومغناطیس روی نانوساختارهای فلزی (نانوذره، نانومیله و …) محدود می‌شود.

در بخش اول پلاسمونیک کارگاه شبیه‌سازی کامسول بر روی تشدید پلاسمون سطحی به دو روش ذکر شده تمرکز می‌کنیم و با استفاده از نرم‌افزار ویژگی‌های پلاسمون سطحی در نانوذرات فلزی طلا و نقره را بررسی می‌کنیم. تاثیر عوامل هندسی مثل شکل، جنس و اندازه نانوذرات فلزی بر روی ویژگی‌های جذب و پراکندگی مطالعه می‌شود.

در بخش دوم پلاسمونیک کارگاه، به بررسی تشدید پلاسمون سطحی در مرز فلز–دی‌الکتریک خواهیم پرداخت و ویژگی‌های انتشار مد تحریک پلاسمونی را در نانوساختارها شکاف فلزی بررسی خواهیم کرد.